Pozycja Świata nie scalonego sama nie podlega scaleniu, zostaje uchwycona w stawaniu się, w grze wzajemnie przepisujących się inspiracji. Bartczak jako krytyk kieruje się ku temu, co za Bloomem ceni najwyżej u poetów: ku zmitologizowanej na powrót energii twórczej, zdolności do wzięcia udziału w grze języka i literatury, nieredukowalności do "jakiejkolwiek ścisłej metody odczytywania".

U Bartczaka widać konsekwentnie rozwijaną wizję, interpretację liryki opisaną wokół pewnej nadrzędnej idei. Autor, zestawiając różne strony filozoficznej nowoczesności i literaturoznawczego postmodernizmu, nie tyle rozwija koncepcje niektórych autorów, co przede wszystkim wykorzystuje je w praktyce. To bardzo dobrze obrane pole do realizacji, bo zamiast gołosłownych wykładów z amerykańskich badaczy (a mamy w tej dziedzinie nadal olbrzymie braki, co doskonale ukazuje książka Bartczaka) dostajemy porcję szkiców analitycznych, przypatrujących się nurtom i stylom poezji oraz czytających wiersze zaproponowanymi wcześniej narzędziami.

Kacper Bartczak to eseista pierwszej próby. Konkretny, błyskotliwy, mający swój pogląd na poezję, teorię literatury i filozofię. I co nie najmniej ważne: wypracowujący swój odrębny sposób myślenia w starciu z najmocniejszymi tekstami, najsilniejszymi, jakich krytyk literacki oraz eseista współczesny może sobie wybrać, prekursorami.

A świat nie jest scalony - powiada Kacper Bartczak, jeden z najczujniejszych polskich krytyków. Zerknijcie do jego książki, pod tym właśnie tytułem, Świat nie scalony. Ten facet podpowie wam, jak czytać teksty Sosnowskiego, Sommera, Agaty Bielik-Robson, Harolda Blooma, de Mana, Richarda Rortyego i paru jeszcze innych znakomitości, korzystając z ciekawych teoretycznych konceptów.