Od epickiego (globalnego) rozmachu, gdy Zdrodowski pozwala nam błądzić wzrokiem między Warszawą a Nowym Jorkiem, do delikatnego drżenia misternych miniatur. Jesienne to wiersze, w różnych fazach rozkładu liście, formy, niemal klasyczne, wysmakowane, lecz nigdy do końca oswojone, bo wciąż gdzieś pękają, prują się pod ciężarem aluzji, obcych głosów, obcych narzeczy, pojedynczych słów. Wiersze tęskniące i budzące tęsknotę za poezją "mówiącą językami".

Jesień Zuzanny to książka napisana pod wyraźnym patronatem, nawet po pobieżnej lekturze nie ma się wątpliwości, w czyjej szkole terminował Zdrodowski. O ile jednak większości młodych poetów fascynacja Andrzejem Sosnowskim przeszkadza w poszukiwaniu własnego, dojrzałego języka, o tyle nielicznym - Zdrodowskiemu, Robertowi Królowi - może pomóc w uwolnieniu i ustabilizowaniu twórczych zdolności. Autor Jesieni... względnie rzadko naśladuje dykcję Sosnowskiego, od swojego mistrza przejmuje raczej filozofię mowy poetyckiej.

W Jesieni Zuzanny Adam Zdrodowski opowiada o tym, jak bardzo można zaangażować się w życie i jak bardzo można zawieść się w nadziei na odwzajemnienie tej miłości. Rozczarowanie rekompensuje jednak język: a ten u autora Przygód, etc. przekonuje do świata estetycznym erotyzmem. Dlatego bohaterowie jego książki namiętnością obdarzają przede wszystkim słowa, które wyprawiają ich w różne światy. Bo Jesień Zuzanny jest przede wszystkim karaibska, to znaczy czaruje nas różnorodnością kolekcji językowych, i niech nas nie zwiedzie to, że dzieje się w Paryżu, Nowym Jorku, Tangerze, Lizbonie, Ottawie, Warszawie. 

U Zdrodowskiego hipnotyzuje zwłaszcza soczystość obrazów,  mantryczność dźwięków. [...] To rozkosz gry, migotliwych utożsamień z poetyckim światem, z których błyskawicznie zostaje się wytrąconym. Te brutalne gesty potwierdzają iluzoryczny charakter procesu poznania, zachodzącego w trakcie lektury [...].