Poezja z popiołem w pościeli - z miłości i śmierci za (przez? po?) wódkę i tytoń - całkiem serio, choć z kpiną, z dystansu, lecz wprost (dystans nabiera ostrości).

To naprawdę jest długi maj. Kiedy po lekturze odkładamy książkę, spoglądamy przez okno i widzimy stado kwiczołów zjadających suche owoce kaliny, którą onegdaj uratowaliśmy przed mszycami, nie tęsknimy wcale za majem rzeczywistym, mimo że rzeczone kwiczoły robią swoje przy dwunastostopniowym mrozie. Podgórnik nie zawiodła. Poetki tej klasy nie zawodzą. Ciepło mi.

Trochę się boję zabierać głos, bo mnie Marta zaraz przerobi na szare mydło w następnym kąśliwym wierszu. Tak zwyczajnie i głupio - jestem zachwycony. Nie mogę oczu oderwać od ekranu, z którego wypełza ta pikanteria, gorycz, paskudna ironia i złośliwość. A przede wszystkim trzeźwość, zrównoważenie, mądrość. To jest ktoś dojrzalszy od dziewczynki z jej wcześniejszych wierszy. Bardziej smutny? Nie wiem. Wiem tylko, że odnajduję kawałek własnego życia w wierszach tej kobiety. Być może wszystkich nas boli podobnie. Ale nie wszyscy potrafią śmiać się z tego w takim stylu jak ona.