Potrafiła napisać teksty, które do dziś ludzie cytują z rumieńcami na policzku swoim wybrankom serca; potrafiła napisać teksty, które do dziś zaskakują idealnym rytmem; potrafiła napisać teksty, które do dziś irytują swoim lekkim i naiwnym stylem; w końcu: potrafiła napisać teksty, które na stałe wpisały się w kanon polskiej liryki.

Jasnorzewska skupia się na dramacie (nie przypadkowo wiele tu mono- i dialogów!) jednostkowym; dramacie, który zaważa na szali pojedynczego życia, chociaż w ogólnym rozrachunku jest on wydarzeniem mało ważnym. A zdaje się przecież, że jest przecież inaczej – mam wrażenie, że w większości wierszy Pawlikowskiej mamy do czynienia z momentem ujawnienia tajemnicy chęci (nie-)istnienia, a bohaterów poznajemy niejako od wewnątrz: ich przeczucia, poczucia i uczucia.

Głęboka, pozbawiona uprzedzeń lektura Seansu na dnie morza pokazuje czytelnikowi, jak niesprawiedliwe jest spychanie Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej do poziomu “poetki z toaletki” (“pisze wiersze do kręcenia papilotów przy rannej toalecie” – stwierdził któryś rozhisteryzowany mędrzec). Okazuje się, że owa pozornie indyferentna społecznie “buduarowa huryska” była tak naprawdę niezwykle wrażliwa na otaczającą ją rzeczywistość. W swoich wierszach poruszała, niekiedy bardzo wprost (choć wciąż poetycko, bez brzydkiej cysty publicystyki), dręczące ją kwestie społeczne.