Wbrew moim obawom, bo nie mam zaufania do artystów przeskakujących z jednej dziedziny do drugiej, trzeciej i następnej, książka jest superzabawą dla miłośników zakręconej sztuki. Są tu teksty piosenek, łącznie z „O Superman", który przyniósł autorce sławę, wiersze - bo czymś takim jest przecież np. „Langue d'amour", choć znamy go jako melorecytację, są krótkie opowiadania, niekiedy świetnie wymyślone i opatrzone zaskakującą puentą (np. „Początek pamięci", „Koniec świata"). Wszystko inteligentne, ironiczne kiedy trzeba, poważne, gdy sprawa zasługuje na takie potraktowanie, a także dobrze napisane i przełożone, elegancko wydane. Bez wątpienia warto.

Język przyszłości to pierwsza książka artystki, która ukazała się w języku polskim. Pod względem gatunkowym jest to zbiór bardzo różnorodny, bowiem znajdziemy tu teksty piosenek, wiersze, opowiadania, felietony, opowiastki filozoficzne, z drugiej jednak strony jest to zbiór niezwykle przemyślany, dopracowany z chirurgiczną precyzją, o czym świadczą nie tylko dobrane teksty, tworzące pewną całość, ale także sekwencje rysunków, które po szybkim kartkowaniu tworzą animacje, kojarzące się z tymi w rogach szkolnych zeszytów do, a niech tam!, fizyki. Jak pisze w posłowiu Julia Fiedorczuk – tłumaczka tomu, każdy krok powstawania tej książki był negocjowany i uzgadniany z autorką, ona stworzyła projekt okładki, która przedstawia kompozycję wykreśloną kredą na czarnej tablicy. Język przeszłości wydaje się kolejnym, dopracowanym w najdrobniejszych szczegółach, performancem Anderson. Tym razem bez efektów specjalnych – czarno na białym albo biało na czarnym. Książka potraktowana jako działanie artystyczne daleko odbiega od poprzednich sposobów wyrażania się artystki. Słowo zastąpiło wykorzystywane wcześniej instrumenty: gwizdki, struny, skrzypce, etc.

Książka jest o tyle wyjątkowa, że to chyba pierwszy przypadek współpracy światowej gwiazdy muzyki alternatywnej z polskim wydawcą. Laurie czuwała nad przekładami, nad kolejnością utworów, wykonała też ponad 50 ilustracji, które przy przekartkowaniu tworzą animowaną sekwencję obrazów.

Z mikrohistorii, opowiadanych przez Anderson prostym, niemal potocznym językiem, wyłania się postać współczesnej diseuse, która swymi przemyśleniami próbuje ogarnąć nie tylko krajobraz ostatnich dekad dwudziestego i początku dwudziestego pierwszego wieku, lecz także zjawiska takie jak czas, język, relacje międzyludzkie czy dylematy egzystencjalne. Refleksje te splatają się z artystycznymi i intelektualnymi zainteresowaniami amerykańskiej autorki, nawiązującej w swych tekstach do lektur, filmów, nietypowych podróży i spotkań, czyli do sumy doświadczeń, które naznaczyły jej drogę życiową i poszukiwania twórcze.

Książka Język przyszłości to wybór jej wierszy, tekstów piosenek (jak przebojowa "0 Superman") i innych krótkich form literackich, zebranych i pięknie spolszczonych przez Julię Fiedorczuk. Czasem lapidarnych, składających się z kilku zdań, kiedy indziej bardziej przegadanych, o znamionach krótkiego eseju. Zazwyczaj o odcieniu autobiograficznym, z nawiązaniami do przeczytanych lektur, obejrzanych dramatów i filmów, przeprowadzonych rozmów, odbytych podróży. Błyskotliwych, niejednoznacznych.