[...] tom tworzy rodzaj "tkaniny" zrobionej z różnych "materiałów". Interpretacyjna sugestia jest wyraźna – poezja to rodzaj roboty, która wymaga rzemieślniczego przygotowania i określonego nakładu pracy.

Kiedy bowiem przeczytamy najnowsze wiersze Sendeckiego, okaże się, że zajmują go tematy nieobce i wcześniej jego poezji, choć być może w Przedmiarze robót szczególnie intensywnie dochodzące do głosu. Tematem tym są wiersz, poezja i szerzej – literatura/ kultura jako takie. Sendecki, będąc jednym z najzagorzalszych zwolenników wolności poezji od bezpośrednich obowiązków i uwikłań polityczno-społecznych, jest jednocześnie jednym z najczulszych, najuważniejszych i najsroższych obserwatorów degeneracji, jakie grożą mentalno-językowej tkance kulturowej.

Tytuł tomu (i nie tylko on) uruchamia sensy z pola technologii budowlanych, ale w książce mowa jest przede wszystkim o wierszu. Idea byłaby taka: zanim zacznie się pisać, należy wykonać "przedmiar robót" poetyckich, by dobrze skosztorysować – i nie stracić. 

Przedmiar robót Marcina Sendeckiego to intensywna, precyzyjna, po inżyniersku ścisła książka poetycka, w której szuka się miary wiersza i mierzy z jego bezmiarem.

[...] odmienność Przedmiaru robót od wcześniejszych książek w dorobku poety polega w dużej mierze na zerwaniu z autotelicznością poezji, naruszeniu jej (historycznie ugruntowanej, a współcześnie – stabilnej) autonomii, a zarazem izolacji.

Tomiki Sendeckiego charakteryzują się zmienną objętością - nie należy do poetów zamieszczających stałą liczbę wierszy w książce. Najnowsza z nich nie jest obszerna. Zawiera zaledwie dwadzieścia tekstów. Nie są to również teksty długie; siedem spośród nich można zaliczyć raczej do wierszo-notatek. Widać tu jednak, inaczej niż w poprzednich tomach, proces formowania myśli w wersy, wędrują one (niekiedy w niezmienionych formach) z wiersza do wiersza, by odsłonić nowy stan emocjonalny tworzącego je podmiotu.

Nie jest to poezja łatwa, bo wymaga od odbiorcy wzmożonej aktywności i inicjatywy, bez których czytelnik pozostaje z wierszem całkowicie bezradny. Jednak, kiedy uda się nawiązać tę nić porozumienia, wniknąć w materię słowa, to otwiera się przestrzeń pełna fascynujących stop-klatek i intensywnych form.