Kiedy trzeba jest zabawnie i inteligentnie, taka wymiana żarcików i anegdot; patos nie wylewa się litrami spomiędzy okładek, zamiast niego pojawi się jakieś wspomnienie, moment zamyślenia. Książka przypomina mi trochę sytuację, gdy jesteśmy na przyjęciu wśród wielu znajomych i wysłuchujemy spostrzeżeń i historii kolejno napotkanych osób. Z niektórymi zamienimy parę słów, z innymi przegadamy większą część wieczoru. W lokalu u Zadury Już otwarte, więc wpadnijcie na chwilę lub dwie.

Są w Już otwarte wiersze przypominające się w trakcie codziennej krzątaniny. Spostrzeżenia, opisy, które w sposób prosty, ale niebanalny nazywają – a może raczej przezywają (lub wyzywają) – rzeczywistość.

W tomiku Już otwarte Bohdana Zadury jest cała nasza codzienność. Menelka pijąca kawę z kubka wyrzuconego do kosza. Pani Krawczykowa z demencją. I on sam – poeta, który śni, że pisze wiersz w mieszkaniu na Wojska Polskiego, choć od dawna tam nie mieszka. „Czy nie mogłoby/ mi się śnić/ że zbieram grzyby? [...] albo, że jem lody waniliowe” – pyta zrównując pisanie wierszy z czynnościami, które potrafi każdy. Dystans, drwina i uśmiech sprawiają, że te wiersze, wyjęte z codzienności, są jednak bardzo niecodzienne. Nawet najtragiczniejsze sytuacje, pokazane w krzywym zwierciadle, pozwalają czytającemu zobaczyć swoje życie w odpowiedniej, nie aż tak dramatycznej perspektywie.