Nie ma tu najeźdźców, obcych ani krwawych walk, a mimo to przemoc i krzywda są nieodłącznym elementem rzeczywistości przedstawionej w utworach. Straumatyzowany podmiot wierszy jest cyniczny względem powszechnie wypracowanego ładu. Stale ma przed oczami przeszłość, z całym jej potencjałem okrucieństwa i grozy. Ta perspektywa, jak filtr, nakłada się na obraz teraźniejszości. Na wybór złożyły się wiersze z pierwszych trzech tomów: Przeprawa, Eine Kleine Todesmusik oraz Osłabić.
Zbiór ten jest kolejnym powrotem Kwiatkowskiego do poszukiwania prawdy; niczym klątwa powraca kwestia śmierci oglądanej różnymi oczami, ale wciąż tej samej – niezrozumiałej, niesprawiedliwej, zapominanej, kłamliwie przedstawionej. Poezja ta nie jest łatwa, momentami nieprzyjemna, turpistycznie obrzydliwa – jest to jednak jej wielką siłą.
Kwiatkowski, komponując swoje kolejne zbiory, tak naprawdę pisze jedną, choć wielogłosową, historię, w każdej bohaterem jest człowiek uwikłany – w czas, w międzyludzkie relacje. Ta przemyślana wielogłosowość, jaką poeta tworzy poprzez przenoszenie tekstów z jednego zbioru i wkomponowanie ich w nową całość, czy powracanie do tych samych motywów, pozwala uwiarygodnić postacie.
Przeprawa
sygnał
koronka
dom
małpy
Carlsbad
loża
Eine Kleine Todesmusik
syn cesarza na uchodźstwie
jak wyobraża sobie społeczeństwo
pan Cogito i litera Pisma
na wzgórzu II
Lui
ptaki
Osłabić
chrzest
osłabić
urodziły
niewybaczalne
zębów
Panie