Nieoczywiste pożytki z lektury opowiadań Landolfiego wydają się związane z nieczęsto spotykaną postawą artysty, który, choć całkowicie oddany sztuce, odmawia sobie zarazem możliwości stworzenia dzieła, kwestionując samą jego ideę – zarówno w porządku życia, jak i w porządku twórczości. Proza Landolfiego to zatem rzadki przykład dzieła z rozmysłem niespełnionego, w którego wyobcowanych formach i wyabstrahowanych z historycznego i psychologicznego konkretu fabułach znajduje odzwierciedlenie nieokreśloność egzystencji samego autora, oddanego bez reszty wysublimowanym i bezinteresownym ćwiczeniom wyobraźni.

Dzieła Landolfiego charakteryzuje lingwistyczna ekwilibrystyka, zabawa gatunkami literackimi, a zarazem odważne zagłębianie się w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Migotliwość i wirtuozeria jego pióra sprawiła, że trudno jego utwory przypisać jednoznacznie do określonego gatunku, choć niewątpliwie ważną rolę odgrywa w nich element fantastyczny i baśniowy. Landolfi czasami kojarzy się z Kafką, a czasami z naszym Schulzem, szczególnie w swej niepokojącej umiejętności nadawania fantasmagorycznego wymiaru najbardziej codziennym i oczywistym wymiarom życia codziennego.