Kilkadziesiąt niepoetyckich tekstów Tadeusza Różewicza – nigdy niepublikowanych w książkach, zapomnianych, niedostępnych lub znanych jedynie „ze słyszenia". Od nieodnotowywanego w bibliografiach prasowego debiutu piętnastoletniego ucznia gimnazjum im. F. Fabianiego w Radomsku po „ostatni wywiad" oraz zapisany na skrawku papieru nieformalny testament poety. Historia nowoczesności i ponowoczesności – od lat trzydziestych XX wieku po rok 2013 – odciśnięta w prozie fabularnej i reportażowo-itineraryjnej, w wypowiedziach programowych i autokomentarzach, we fragmentach dramatu i noweli filmowej, w zapiskach krytycznoliterackich i w próbie osobistej teorii fotografii, w przemówieniach, humoreskach i urywkach dziennika. Kolejna po „Wierszach odzyskanych", licząca niemal 230 stron opowieść o życiu człowieka prowincjonalnego, który postanowił stać się jednym z najważniejszych pisarzy współczesności i zamiar swój zrealizował.

Siedemdziesiąt cztery nigdy niepublikowane w książkach, zapomniane, niedostępne lub słabo znane wiersze, układające się w zaskakującą opowieść o tym, jak zostaje się poetą. Najstarsze pochodzą z roku 1938, najnowsze z lat 2007–2008. Niespodziewane uzupełnienie artystycznego portretu Tadeusza Różewicza – od pierwszych prób lirycznych gimnazjalisty z Radomska, ogłaszanych na łamach pism dla młodzieży szkolnej „Pod Znakiem Marii” i „Czerwone Tarcze”, po wypowiedzi sędziwego mistrza. Wyjątkowy dokument przeszło siedemdziesięcioletniej aktywności twórczej autora „Niepokoju”, „Głosu Anonima” i „Wyjścia”.

Siedemdziesiąt cztery nigdy niepublikowane w książkach, zapomniane, niedostępne lub słabo znane wiersze, układające się w zaskakującą opowieść o tym, jak zostaje się poetą. Najstarsze pochodzą z roku 1938, najnowsze z lat 2007–2008. Niespodziewane uzupełnienie artystycznego portretu Tadeusza Różewicza – od pierwszych prób lirycznych gimnazjalisty z Radomska, ogłaszanych na łamach pism dla młodzieży szkolnej „Pod Znakiem Marii” i „Czerwone Tarcze”, po wypowiedzi sędziwego mistrza. Wyjątkowy dokument przeszło siedemdziesięcioletniej aktywności twórczej autora „Niepokoju”, „Głosu Anonima” i „Wyjścia”.

Ostatnie, niepublikowane wcześniej w książkach utwory, które miały znaleźć się w kolejnym zbiorze autora. Wiersze pisane z perspektywy końca, wiersze o  sprawach ostatecznych, o tym, co ważne i najważniejsze. Poeta przybiera w nich pasujący do wieku, pełen wyrozumiałej akceptacji ton kontemplacyjny, żegnając się ze światem w sposób stosowny dla starego mistrza.

Poruszający „portret wielokrotny" ludzkiej twarzy. Intymny album z pamiątkami po najbliższych (po tych, z którymi poeta zetknął się osobiście, jak i znanych mu jedynie z historii kultury). Świadectwo załamania się wiary w człowieka i rozpadu sensu w obliczu wojny. Poetyckie próby budowania nowej komunikacji „po Oświęcimiu", ale też stawiane przez starego poetę – ironicznie, w poetyce recyklingu – diagnozy dotyczące nieprzejrzystości języka w „płynnej nowoczesności". Zbiór 25 wierszy i poematów Różewicza, opracowany przez długoletniego redaktora poety Jana Stolarczyka, udowadnia, że autor Niepokoju obejmował swoim spojrzeniem najważniejsze doświadczenia XX i początku XXI wieku.

Dwa tomy z wierszami Tadeusza Różewicza w jednym zestawie. Ostatnia wolność zawiera ostatnie utwory zmarłego w kwietniu 2014 roku poety, niepublikowane dotąd w książkach, które miały znaleźć się w kolejnym zbiorze poety. Znikanie uwzględnia mniej znane utwory prezentowane w ramach serii 44. Poezja polska od nowa w przemyślanym, osobistym wyborze Jacka Gutorowa, który przedstawia Poetę na granicy milczenia, gdy odkłada pióro, gdy porzuca poetycką mowę.

Tytuł książki jasno określa jej zawartość. Czytelnik znajdzie w niej "to", co najbardziej go interesuje (nowe utwory - wiersze, parodie dramatyczne, zapiski), ale i zajmujące "owo": rysunki (nie tylko) autorskie, podobizny rękopisów, dedykacje L. Staffa i kilku znanych pisarzy. Tadeusz Różewicz z ironicznym dystansem, zderzając styl "niski" z "wysokim" komentuje stan współczesnej kultury zdominowanej przez jej masową odmianę. Jego lapidarny styl, krytycyzm wobec "bylejakości" świata, cierpki humor sprawiają, że to i owo jest książką tyleż poruszającą, co zabawną.

Pierwszy książkowy zbiór wywiadów prasowych Tadeusza Różewicza i publikowanych jego rozmów z przyjaciółmi to wielowymiarowa kartoteka autoświadomości pisarza, "model do składania" bardziej spójnego obrazu jego twórczości i postawy życiowej. To również dowód jego rzeczowości i poczucia odpowiedzialności za słowo. Tom kończy pięć rozmów Tadeusza Różewicza z Czesławem Miłoszem, animowanych przez Renatę Gorczyńską.

Bohaterami tomu są Tadeusz Różewicz, jego poezja i 24 poetów, którzy omawiają wybrane przez siebie wiersze autora Niepokoju, określając przez to własne inspiracje i związki z jego twórczością, będącą od ponad 60 lat żywym źródłem niezależnej, odkrywczej sztuki dla kolejnych pokoleń.

Książka, na którą złożyły się faksymilia 5 wierszy Tadeusza Różewicza, uwzględniająca wszystkie zachowane ich rękopisy. Historia wierszy ("Przypomnienie", "Zwierciadło", "Woda w garnuszku, Niagara i autoironia", "patyczek" "Dezerterzy"), ujawniająca zmaganie poety ze słowem, stanowi swoisty autoportret wielkiego artysty. Oprócz rękopisów podana została wersja pierwodrukowa każdego tekstu oraz ostatnia z Utworów zebranych.

Unikatowe faksymile jednego z najbardziej znanych dramatów Tadeusza Różewicza, możliwie wiernie oddające cechy rękopisu. W skoroszycie znalazły się dwa warianty Kartoteki, z 1957 i 1958 roku, zapisane na luźnych kartkach i w kratkowanym bloku. Rękopis to nie tylko odmiany tekstu, ale też rysunki i podręczny notatnik autora. Nakład limitowany.

Zebrane w tomie reportaże, opowiadania, szkice, felietony, mowy oraz wybór korespondencji ukazują się w formie książkowej po raz pierwszy. Stanowią one wcale niemarginalny komentarz do dzieła i biografii autora Kartoteki. Ponieważ są to teksty lotne i różnorodne gatunkowo, zapowiadamy czytelnicze święto.

Wybór opowiadań Różewicza, które składają się na gorzką i trudną summę zależności oraz stosunków międzyludzkich. Bohaterowie uwikłani są w historię, relacje społeczne i rodzinne. Pozycja obowiązkowa dla koneserów twórczości autora Kartoteki.

Książka dla tych, którzy sądzili, że o poezji Różewicza wiedzą już wszystko. Zilustrowana rysunkami autora, napisana z niebywałą językową werwą, śmiało i z dystansem balansująca między gatunkami, momentami wzruszająca i zabawna, dająca czystą czytelniczą przyjemność z obcowania z mądrą i przewrotną literaturą.

Nauka chodzenia jest początkiem szeregu lekcji, których nie można przeoczyć: zajęć z uważnego patrzenia, praktyk z doświadczania, ćwiczeń z myślenia. Wyzwanie, które trzeba podjąć. Zadanie, które należy rozwiązać. Lekcje, które powinno się odrobić. Kompendium wiedzy zawarte w książce Tadeusza Różewicza.