W tej książce najsubtelniejsze i najboleśniejsze wydaje się pęknięcie między człowiekiem, który podąża przez życie pewnie i świadomie, a tym, który sam nie potrafi tak myśleć, tak iść. Nad tym przerzuca się miłość, przyjaźń, złudzenia czy pamięć, żeby - zanim ustaną - pokazały, jak ważne mogą być i jak odmienne. Druga książka Julii Fiedorczuk po świetnie przyjętym debiucie prozatorskim Poranek Marii.

Opowiadania Julii Fiedorczuk czyta się jak kobiecy niby-traktat o namiętnościach, lękach, różnie rozumianych inicjacjach, sprzężeniach i rozprzężeniach kobiecej/męskiej/ludzkiej (samo)świadomości. Autorka gra tutaj z feminizmem, porusza kwestie cielesności i płciowości, ale rozumiane szeroko, także w kontekście kultury.

Tlen to pełen niespodziewanych mariaży kolaż różnorakich tradycji i dyskursów poetyckich, które autorka zręcznie łączy w organiczną całość. Znana ze swoich "biologicznych" postaw i wierszy poetka, nie zawodzi i tym razem, wciąż poszukując nowego sposobu opowiadania o naszej cielesności i emocjonalności.

Dramaty, które się w tych wierszach rozgrywają, są lokalne, całkowicie subiektywne, prywatne, piętrzą się jak rupiecie w starej szufladzie. Planeta rzeczy zagubionych jest opowieścią o pozbywaniu się takich rupieci, robieniu porządków, by choć przez chwilę poczuć, że się żyje.

Można powiedzieć, że Bio jest tomikiem "naturalnym". Pory roku, cykle kolorów, procesy biologiczne, kwiaty, ryby, czas - wszystko to w wierszach Fiedorczuk ma właściwości lecznicze i kojące. Książka zachęca do lektury różnorodnością przemyśleń oraz obserwacji.

Liryki Julii Fiedorczuk to cykl życia wpisany w przemijalność dni i nocy, pór roku, gestów oraz uśmiechów; świat małych spraw przetransponowanych na esencję życia. Debiutancka książka poetki została uhonorowana Nagrodą specjalną VI edycji Konkursu Literackiego Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.